- Thikat e Përgjakura – Poezi 1999
- Zgjohu dhimbja ime- Poezi 2004
- Arbëra- Poezi 2004
- Alarm në ndergjegje-Poezi 2012
- Realitet e Lutje- Roman 2014
- Korriku i Pikëlluar- Roman 2019
Romani „Realitet e Lutje“
Pjesa e parë
1
Ndodhi shumë papritur, dhe gjithçka u duk si një ëndërr. Getin, at ditë e përshkuan djersët, sepse dielli përvëlonte shumë, dhe gadi fryma i ndalej nga i nxehti.Ashtu i djersitur kërceu në liqen, dhe filloi të notojë. Por pa kaluar, as çerek ore, trupi filloi ti rëndohej,filloi të vetërrotullohet ,të rrëshqasë njëherë ngadalë, pastaj thellë e më thellë, duke humbur edhe shikimin, edhe ajrin nga sipërfaqja. Bashkë me hutimin dhe çudinë,kuptoi se këmbën e djathtë dhe dorën e majtë, s’mund ti lëvizte, ishin ngurtësu, dhe sikur nuk ishin pjesë të trupit. Shpesh kishte dëgjuar nga shumë të tjerë, për ngërçin e gjymtyrëve në ujë,për mbytjet e pa parashikuara ,të ndodhura në çdo kohë e gjithëkund.Mendimet e tilla e rrënqethën,kaloi në një dekoncetrim e panikë,gjithnjë ajrin duke humbur.Për një moment, me këmbën e majtë, ndjeu prekjen në fund,por ndeju përveç gurëve të llojëllojshëm e të lëmuar edhe disa rrënjë,apo bimë të stërgjatura, që ju mbështjellën nëpër këmbë, duke e lidhur me lëvizjet e shkaktuara, nga rrymat nënujore.Vetja iu duk si i robëruar,skena të cilat i kishte parë nëpër filma dhe emisione dokumetare,por ende i hutuar se si ndodhi,a është reale, apo me të vërtetë, aq ëndërr trishtuese ëndërron.
Ndodhitë e orës së ligë, janë çaste ku lidhjet anatomike të organizmit, dobësohen ose fare ndërpriten,gjendja psiqike çorroditet, dhe gjysmë alivanosja,ose humbja e vetëdijes, janë shpesh përfundim, i pa parashikuar njerëzor.Aq më keq,kur diçka e tillë, ndodh në ujë,i paralizuar për të mos notuar,pa ajër,i befasuar e frikësuar.Geti…i pa frymë,edhe ujë filloi të gëlltisë, sepse mushkëritë tashmë kishin mbetur të shpasta.
Mendimi i parë, ashtu në at situatë menjëherë i erdhi …Vdiqa…unë do vdes,Unë s’kam asnjë shansë për të mbijetuar!E kapluan sekonda dëshprimi,kohë si vetëtima e shkurt,dhe verbuese në mendje e shpirt.
N’ato çaste, kur s’komandohet dot refleksi i koncentrimit,s’ka asnjë logjikë të flitet për kohë, brenda atij mendimi të zi ,në formë vegimi një zë i tha: Ti je në drahmat e fundit dhe është mirë të bëjsh lutjet e fundit,të shtrihesh aty ku je,mos të deformohet bile kufoma jote!Diçka të tillë, shpesh Geti e kishte dëgjuar,se kufomat e atyre që mbyten, mbeten aq keq,sa që edhe kockat e duarve apo këmbëve i’u thyhen,për t‘i prurë sadopak në shtrirje të rregullt.Në të njejtën kohë, në kokë i tingëlloi edhe zëri i dytë: …Ti o njeri
lutju të madhit Zot,dhe mos u dorzo,lëviz ,provo,me duar me këmbë…jepi.Lutu dhe lëviz,lutu dhe jepe atomin e fundit,notooo…..notooo….lëviz,asgjë ende s’ka marë fund.
Është nje forcë e fshehur në qenjen njerëzore,është një energji e panjohur, por që egziston si një fat i dhuruar,si një shenjtëri mbrojtëse, qoft edhe aq i vogël besimi,se Zoti na sheh,din gjithçka,dhe është kudo.Nisi një lutje Geti, ashtu duke e parë vdekjen me sy,por në atë pak vetëdije dhe logjikë që kishte,zëri i dytë kumboi gjatë,i përsëritshëm dhe i sigurtë.Duke ngjitur,dorën që i lëviste për trupi,gjysmë i shtrirë,përnjëherë psiqikisht i dha me atë forcën e panjohur,pa ditur se çka bën,si vepron, gadi pa vetëdije, me gjysmë kujtese,donte thjeshtë të dëgjojë zërin e dytë që,i fali vullnet e moral.Mrekullia, erdhi ashtu e çuditshme, e pa besuar,e shpejtë e errët,por erdhi.Geti mori frymë me gojë,sepse nga hunda i rrjedhte ujë.Një dhimbje e tmerrshme në gjoks e hundë,në veshë e fyt.Por vërejti dy rreze dielli,pastaj përsëri mbylli sytë, duke ecur në errësirë drite, u përplas i rraskapitur afër bregut dikund.Disa fëmijë, aty afër luajshin me një top,e shikuan pak të frikësuar të habitur,me kureshtje e çudi.
O Zot i madh, mori thellë frymë Geti…O Zot unë jam gjallë,unë jam gjallë dhe ashtu qëndronte i shtrirë,fliste me veten,nuk i besohej,i dolën dhe lotët…mendonte thellë.
Njëherë nuk dinte, ç’të kujtojë më parë.Një dridhje befasije, e mosbesimi pa ndalur,pa rreshtur mornica të ftohta,kollitje e thatë,nisi të mbushej me ajër, duke u qetësuar dhe duke folur me veten.Filloi tashmë edhe të qeshë lehtë,sepse ishin qeshje çudie,ishin qeshje gëzimi ,mbijetoi nga një vdekje e sigurt.
U ngrit ngadalë, shkoi në WC-n më të afërt,por doli shpejt, duke u drejtuar nga bregu i liqenit, për të freskuar, edhe njëherë fytyrën pak të gërvishur në faqe.
Një muaj më parë, Geti kishte kryer ushtrinë,dhe për dëshirë të xhaxhait, kishin ardhur së bashku për dy javë pushime.E priste regjistrimi në shkollë të lartë,pregaditja e provimeve pranuese,mendoi pas shërbimit ushtarak, ky pushim, do vinte i mirë se ardhur.Vendosi asgjë mos t‘u tregojë, xhaxhait dhe gruas së tij,sepse s’donte as t‘i mërzisë,por as nuk e pat ndonjë ide ç’tu thonte, si dhe çfarë ndodhi.
Kishin ardhur, me veturë të xhaxhait, duke paguar vendëparkimin dhe kampingun,sepse pushimet në Korrikun e nxehtë, i preferonin më tepër në natyrë se nëpër hotele.Dy çadra mjaftonin,sepse për shërbime tjera, shtroje e mbulese, kishin marrë me vete.
Diçka edhe kishin blerë, por brenda parkut për kamping,shiteshin sende e artikuj si ushqimorë, ashtu edhe për nevoja të ndryshme.Ishte java e dytë e qëndrimit,aq dinamik e të bukur, dhe po aq shpejt ditët fluturonin, thuase dje kishin ardhur.Xhaxhai bashkë, me dy kolegë pune, loznin shah nën hijen e një çadre të gjelbërt,por loja e tyre ishte, jo vetëm interesante,sepse me të qeshura e imitime,s’dije ku të koncentroheshe, në lojën e shahut,apo të dëgjoje fjalët e shakatë e tyre. Ishte zbavitje e dyfishtë,me të qeshura e komente,sa që shpesh tjerët në afërsi,kthenin kokën nga të qeshurat e tyre.
Ku mbete o Geti? foli kolegu i mixhës,ishte Gjeograf e shkencëtar me përvojë.-Eja, dëgjoja pak piskamën xhaxhait,-dhe shpërtheu në të qeshur.Shpeshëherë Geti thonte me vete…Ky Gjeografi sa orator e poet ishte,aq shkencëtar dhe komik.Ishte një kombinim miqësh fantastik,xhaxhai Biolog,Gjeografi dhe Matematikani,u mungonte vetëm Albanologu, i cili këtë radhë ,nuk ishte me ata.
– Këtu, këtu jam Zotërote,-ia këtheu Geti.-U vonova sepse e teprova sot në ujë. – Qenke gërvishur në faqe,-tha Matematikani.Kij kujdes se këndej pak po të zhytesh më thellë, ka shumë bimë të larta barishtore.-Po,po, ndoshta jam gërvishur por asgjë serioze.Loja e shahut vazhdonte,si gjithmonë me ata të qeshura e shaka.Matematikani i‘u afrua Getit.-Paske kryer, shëbimin ushtarak, urime, – Po po faleminderit,-dhe u ul pak më larg,sikur donte vetminë.Matematikani i‘u afrua edhe me tepër,Geti e vërejti, s’mund t‘i shmangej bisedës.
-S’kam qenë asnjëherë në Slloveni,hajt më përshkruaj pak vendin,njerëzit përshtypjet.
-Po unë shumë pak, kam pas kontakte me civilët,megjithate është një kulturë tjetër,-iu përgjigj Geti.-Po ushtria?Ç’flitet në qarqet ushtarake?-Haptaz asgjë, ndjehet një sh‘thurje ushtrisë,ndjehet një dobësim morali,megjithate është për tu analizuar-ia ktheu Geti.-Unë dua të di mardhënjet ndërnjerëzore, sepse atje keni qenë nga të gjitha kombet ?-Mardhënjet…eh mardhënjet.Është temë e gjërë,të premtoj se do flasim për këtë, por kam kokëdhëmbje,do doja pak të flejë.
-Në rregull, tha Matematikani,dhe qeshi duke i shtrënguar dorën.Por kam kurreshtje, dua të dëgjoj nga ty.Flasim përsëri,dhe iku në vendin ku ishte ulur më parë.Hyri brenda në çadrën me ngjyrë të verdhë,u shtri në dyshekun,jo aq të trashë,ndjehej i lodhur,ndjehej i dërmuar.Mbylli sytë por gjumi se merrte,kishte aq nevojë të
qetësohej.Mendonte në detale çka ndodhi,si ndodhi,pastaj ata dy zëra aq kjartë i pat ndjerë,aq të pastër ishin.Si është e mundur kështu,pyeste vehten,ç’farë ngërçi i pa parashikuar,asnjëherë kjo në jetë si kishte ndodhur.Ngërçi jo,por zërat edhe njëherë më parë i pat dëgjuar, dy muaj mbasi kishte filluar në ushtri.
Tani ishte i sigurt,se edhe atëherë zërat i kishte dëgjuar,kjo e bënte të mendojë,të kujtojë çka po ndodhë,çfarë fenomeni mendorë e real, kishte hyrë në jetën e tij.Kishte humbur rehatinë psiqike,ishte krijuar poashtu një ndryshim, që kur i ndjeu për të parën herë,mirëpo sot definitiv kuptoi se jeta e tij është ndërlikuar,se diçka e përsëritur s’mund të jetë vetëm rastësi.Ashtu i rraskapitur,edhe pse pat nevojë për gjumë,s’mund të flente.Presioni shpirtëror psiqik, e mbante të përqëndruar,të demoralizuar,i mbyllte sytë e rënduar vetëm për pak gjumë. Skenat e ndodhura, i ngjyrosnin terrin e koncentrimit,herë me ngjyrën e liqenit,herë me kaltërsinë e qiellit, dhe kurrë s’donte ta besojë.Por pas asaj shtrydhjeje,pas atij meditimi të trishtuar,përsëri lodhja dominoi mbi trishtimin,fjeti rëndë.Kur i hapi sytë e kuptoi, se dita e gjatë verore, ishte terruar. Menjëherë e diti, s‘e s’a kohë, paska qenë në gjumë.Dëgjoi, qeshjen e lartë të Gjeografit dhe zërat tjerë.Të gjithë ishin mbledhur aty afër, flisnin e diskutonin,por zëri i tij dallohej.
U afrua ngadalë, edhe Ai.Gruaja e xhaxhait u ngrit menjëherë!-Çka u bë kështu,asnjëherë, s’ke fjetur kaq o Geti,mos je i sëmurë?-Jo, shumë kam pas kokëdhimbje,por mirë jam tani.-Me siguri je uritur,ne hëngrëm s’donim ty të të zgjojmë.Ushqimin,e ke brenda,shko menjëherë,-i tha me keqëardhje.Geti nuk priste lutjen e saj,sepse fare mirë, e njihte gruan e xhaxhait,ajo do i thonte,do përsëritej shumë herë, deri sa të hante.
S‘kishte aspak oreks, por nevoja për ushqim, shfaqej në shumë mënyra. Hyri brenda pa folur asnjë fjalë.Buzët ishin tharë,kishtje etje njëher. Aty afër,vërejti një litër ujë mineral, gadi përnjëherë e gëlltiti.Uji si duket i hapi oreksin,filloi të hajë pa menduar se çka han,por uri kishte pas pasur, më tepër se sa oreks.Sa doli jashtë, Matematikani
enkas e priste.-Shumë i lodhur më dukesh o Geti,-Edhe pse fjete fytyra të është zbehur.
-Më mirë jam,më mirë,më kaloi pak.-Po eja dalim pak buzë liqenit,të freskohesh e flasim,-tha Matematikani.-Eja,eja ecim bashkë,sepse unë e bëra gjumin,-i tha Geti.
Kalonin rrugicës, për të ecur,përmes kampingjeve ku të gjithë i shihje, turma- turma duke biseduar,duke qeshur.Dikush këndonte,fëmijët s’donin të flenin, dhe kjartë dëgjoheshin zërat e mamave,apo të tjerëve, duke i lutur e joshur për gjumë.
Matematikani një burrë i lartë,me fytyrë pak të skuqur,sikur mbushi mushkëritë, s‘a u afrua buzë liqenit.-Unë çdo verë, këtu e bëj pushimin,-tha, sa për të nisur bisedën.-Shpresoj je kënaq,apo jo?-Patjetër,patjetër,-i‘a ktheu Geti.-Po kënaqu o djalë,se në këto vite gjithçka mbetet, këto gjëra nuk reprizohen në jetë,-tha me nostalgji Matematikani.Pastaj pas stresit në ushtri,ky pushim do bëhet si ilaqë stimulativ, për të vazhduar shkollimin e lartë,-vazhdoi duke ngadalësuar hapin.
-Unë,vazhdoi Geti,- nuk prisja këtu të më pëlqejë.Por u befasova edhe nga sipërfaqja e kampingut.Paska këtu gjithçka,për gjithkend.Matematikani u ndal e shikoi drejt në sy,mori frymë përsëri thellë dhe e pyeti:-Si duket situata në ushtri?,Sepse, sidomos nëpër vende kufitare, shumë gjëra vërehen, ndjehen më ndryshe.Fundi i afrohet,jo vetëm Titos,por edhe këtij shteti.
-Ai në moshë të shtyer është,pastaj në pleqëri pak të përfillin,ose bëhen sikur s‘të dëgjojnë,-tha Geti,dhe vazhdoi,- Mendoj, se ka plasaritje në rregulla,në ligje,në komandime, dhe në hijerarhinë e oficerëve.Diçka të tillë bile se prisja, është aq e kjartë, sa që asgjë s’më duket e sigurt.Me një fjalë gjithçka mund të ndodhë.
Vazhduan përsëri të ecin.Geti tashmë e kuptoi se kjo bisedë do zgjasë,sepse vërejti në sytë e Matematikanit, kurreshtja nuk i fshihej.-Po sërbët,oficierët sërb, si silleshin?,pyeti, dhe përsëri u ndal Matematikani.Geti e uli kokën,sikur donte të rikthejë çdo imtësirë kujtimi,sikur donte të zgjedhë gjërat më të rëndësishme.-Unë do flas gjërat, që
mua më kanë ndodhur.Ju zoti profesor gjykoni pastaj,-dhe vazhdoi:-Në fillim,e nisa shërbimin,në këmbësori.Ishte një qytet shumë i vogël, Çërnomelj.Më përcaktuan në çetë bataloni,ku si komandant çete, ishte një maqedonas sllav, me prejardhje nga Maqedonia lindore.Kishte kryer akademinë ushtarake, me gradë ishte kapiten i klasit të parë. Oficier shumë i sjellshëm me ushtarët,por sjam i sigurt se sjellja e tij vinte, nga karakteri, apo nga mospërfillja.Nga mos respekti, i fshehur ndaj ushtrisë, i shoqëruar me një pakënaqësi e demoralizim.Mendoj ,se më tepër vinte nga e dyta.Pse, e them këtë.Sepse postin, si zëvendës komandant i kazermës ushtarake,e mbante një njeri, me gradë më të ulët.Ishte një sërb, i lindur në Kosovë.E dyta, pas disa muajsh këtë pakënaqësi,në një mënyrë, ma shprehu edhe mua. Pas pak kohe,fillova të punoj në zyrën e tij,si evidentist i çetës.Por tjetër oficer, ma mundësoi këtë detyrë,ishte një nëntoger boshnjak,zëvendës-komandant i çetës,do me thënë zëvendsi i tij.Është shumë e çuditshme kjo,sepse shumë pak shqiptarë në ushtri, e bënin këtë detyrë.Që kur fillova, mbas një muaji,kapiteni u largua, në një detyrë të përkohshme. Nëntogeri, kishte kërkuar një ushtar, që zotëron mirë ,jo vetëm gjuhën sërbo-kroate,por sipas mundësive, edhe njërën nga këto dy gjuhë,sllovene ose atë maqedone.Një dhjetarë nga Prishtina, mua më njohu muajin e parë,i kishte thënë:-Shoku nëntoger,e njoh një ushtar, besoj ai i plotson këto kushte.-Shko menjëherë ma sjell në zyrë.-i kishte urdhëruar nëntogeri.
-Është histori e madhe kjo,por doja të them, se detyra në zyrë,më dha mundësinë, për të njohur oficerat e lartë,të shoh shumë çka,të dëgjoj biseda rreptësisht të ndaluara.Geti këtu ndaloi.Mendoi në vete,pse e kishte hapur një temë aq të gjërë.
Matematikanit goja thuase i kishte mbetur e hapur.-Po ti o Geti,paske shumë gjëra për të thënë,-i tha.-Me konkurs të të kisha kërkuar,s’mund të të kisha gjetur…,-dhe ndërpreu këtu,sepse në të njejtën kohë u dëgjua një kollitje,me të qeshurën e Gjeografit.-Erdhëm edhe ne pas jush,atyre atje u flehej,-foli xhaxhai nga largësia.Gjeografi nuk ndalonte së qeshuri,sa ndërpriste,përsëri ia fillonte dhe ecnin drejt tyre.Geti fare mirë, e njihte humorin e tij, xhaxhai dhe Gjeografi ishin aq miqë të ngushtë, shakatë kjartë, tregonin lidhjen e tyre të fortë miqësore.
Kur u afruan, vërejtën kurreshtjen serioze të Matematikanit,u ndal e qeshura e të dyve.
Gjeografi, kishte veti të çuditshme.Si ishte e mundur tërë ai humor,të shndërrohej në një fytyrë aq serioze.Por më të çuditshme, ishin ligjeratat e tij, kur ligjëronte në universitet.Shpeshëherë ndodhte, që studentët e profileve tjera,grupeve të ndryshme,vullnetarisht, shkonin në orët e ligjeratave të tij.Qëndrimi,mënyra e të shprehurit,gjërësia dhe horizonti i tij shkencor ishin të pa imagjinuar.Xhaxhai biolog,ishte edhe më lartë me arritjet shkencore.Të dy ata,por edhe Matematikani prezentonin ajkën shkencore, dhe jo vetëm ndër shqiptarë.
Me një gjysmë buzëqeshje,Gjeografi foli:-O Geti,e dij këtij çka i intereson.Po diçka e paske habitur,e paske bërë kurreshtarë.-I flisja për shërbimin,ushtarak,-ia ktheu Geti.Edhe më e ngrysur u bë fytyra e Gjeografit.Geti e kuptoi mirë at ngrysje fytyre.Me siguri xhaxhai diçka i ka treguar,-tha në vete.
Në at moment filloi një erë verore,por valët e liqenit sikur tregonin, sa e fortë ishte.Filluan dallgët, të përplasen me furishëm në breg,pastaj ca drunjë të lartë,poashtu me të madhe të lakojnë degët, e të shushurisin.
-U bë, pak ftohtë tani,-tha Biologu.Kjo natë paralajmëron, se nesër mund të prishet moti.Të gjithë e kuptuan, se po të vazhdonin bisedën,duhej ngritur zëri.Shushurima e degëve
dhe e dallgëve pengonin.Nata pastaj, ishte e ngulitur me mëndjet e secilit,gjithmonë është tradhëtare e pabesë.Sidomos për këtë lloj bisede,jo.
E dinin mirë, çdo flisnin,dhe pa folur.-A kthehemi në kamping?-përsëri foli Biologu.-Po po-,në një zë,u përgjigjën të tre.U kthyen dhe u nisën për në kamping,era sa vinte bëhej edhe me e fortë, gadi pa folur u këthyen atje,dhe menjëherë pa e zgjatur u shpërndanë nëpër çadra.Geti, vetëm i tha natën e mirë xhaxhait, dhe hyri në çadrën e tij të ngushtë,për të fjetur.
U shtri pa e ndezur llampën e vockël të natës.Përsëri, edhe pse kishte fjetur,ndjente pagjumësi.Por tani gjumi nuk i dha asnjë mundësi,të mendojë për ditën e trazuar.
Romani vazhdon……. gjithësejt 200 faqe
Kush është i interesuar që ta lexon të plotë Romanin at’herë mundet ta bën porosin në e-mail: remzi.murati@remzi-murati.ch
Procedurja e Porositjes së Romanit:
– Emri Mbiemri
-Adresa
– Të dhënat për parapagim ua dorëzojmë pas porositjes me email (Të dhënat e Bankës)
Vëllim me Poezi „Thikat e përgjakura“
Nëse duhet ta shohim fillesën e krijimit të
krijimit të rrezeve të para në muzgun plot
dhëmbje,atëher kur dielli orvatet me dhunë
ta çajë qiellin e errët për një sy,ose për më
shumë,shkëlqen fildishi në shpirtin njerëror.
Është i kobshëm vargu që pjellë errësirë,
hapsirë pa diell,pa hënë në të cilët mëshihet
pjergulla e madhe e dashurisë.
Në shavarishtet e muzgjeve të para kishte
lindur fëmija i parë Arbëri që ti veshë malet
me pyje,rrugët me njerëz,detet me horizonte
që kishin shikim në shumë anë.
Shpirti i Adrionit në valët e të cilit edhe sot
mund ta shohim figurën e imagjinuar të tij,
imagjinatën për ta bërë të ndritshme,për ta
bërë të parë dhe të ardhmes t’i japim faqe të re.
Kështu dhe vetëm kështu,mund ta lexojmë
poezinë e Remzi Muratit.
Pjesë nga recenzura
Dr.Asllan Selmani
Thikat e përgjakura
Atje korbat e zinj hukasin zjarr
Shkrepat e plasaritur vjellin helm
Mjegullat e zeza peizazhe bukurie
Burgjet e hekurta muzeume krenarie
Ne…
S’mund t’i gëlltisim gënjeshtrat naive
As parajsën me therra ferri
As shtrëngimin e duarve të vampirit
As ofshamën e këngëve pa ndjenja.
Ju jeni matanë,në tokën e zezë
Rrini në hijen e kështjellave barbare
Se nuk përzihet helmi me ujë
As gjaku i kuq me lëngun e zi.
Mos mendoni për fëmijët tonë jetima
Se duart për bukë i shtrijnë
As për nënat tona me shami
Se kërkojnë lëmoshën e mëshirës.
Mashtrimi me shekuj vazhdon të jetojë
Ushqimi juaj shpirtëror është rrena
Burrëria juaj është tradhëtia
Krenaria juaj është vrasja.
Ndalo,rrotë e rëndë e historisë
Ndalu pak,dhe shiko humnerat me skeletë
Kujto emërat e zhdukur pa nishan
Besën e prerë me thikat e përgjakura.
Bukën e vjedhur,bukën e sofrës sonë…
Ndalu pak…
Te themelet e kishave me këmbana
Guri i Arbërit nuk është thërmuar
As balta e verdhë s’është rrafshuar
Duart e të parëve tonë i kanë ndërtuar.
Themelet tona…
Në kisha sllave i kanë shëndrruar
Ne jemi aty…
Se aty kemi jetuar.
Djepin kërkojnë,djepin e fëmijërisë
Ninullën e nënës,Kosovë e pagëzojnë…
Kosova furtunë rrëmbyese nuk është
As shkëmb i Karpateve te ftohta
Por është toka e Arbërisë
Themel i lashtë i Ilirisë
Ku shqipja krenare lart fluturon.
Dhe…në Kosovë ata festojnë
Betejat e humbura me turp
Ku vetëm shqipëtari,me nderë e mbroi
Me heshtën në gjoks,flamurin s’e lëshoi.
Po ju me vallet e skeletëve të gjallë
Ku zvarriteni si gjarpërinj pa bishta?
Ç’kërkoni me knezat e lashtë?
Torturën mbi ne,dhe jetën e vrazhdë.
Nuk emërohet vendi i huaj
Nuk përgjaket foshnja e njomë
Nuk zaptohet ara e Dukagjinit
As nuk mbjellet,fara e zezë.
Këtu u shkrua historia
Këtu era shqipëtar vjen
Oj,mortajë që vjellë zjarr.
Dreqërit me bishta nuk punojnë për ju
Qymyrin në krahë nuk e mbajnë
Sharraxhijtë e mjerë t’i harroni
Se zot të vetvetes tani janë.
Na mbuluan në varrezat e thella
Ku jeta zgjaste një minutë
Pa frymë,pa piskamë në fyt
Por ne prap dolëm…
Mbimë si fara e pranverës
Me rrënjë të dyfishta
Të lidhur me brezat e kuq
Të mashtruar,të prerë në besë.
Deshëm ta harrojmë vehten
T’i harrojmë sytë e përlotur të nënës
Shtëpitë e kullat t’i shkretojmë
Deshën të humbemi pa nishan
Në Turqi o ne kurbetin pa gjurmë.
Emrat tonë i zbukuruan
Me lëkurën e hollë të gjarpërit
Laramane e gënjeshtare
Me besën tonë na lavdëruan
Me trimërinë tonë na mashtruan.
Mbushën bodrumet e ftohta me verë rrushi
Djersa jonë kullonte si ilaçi magjik
Na martuan pa dasma,në heshtje
Me vashat e tyre gjysmë lakuriqe.
Në pallatet të bukur e të pashëm
Luksi lajkatar vizëllonte
Vizëllonte e robëronte çdo pëllëmbë.
Në ideologjinë e kuqe u shkrimë
Me drapë e çekiçë u vëllezëruam
Na shtrëngonin e përqafonin
Kur Tivari vajtonte
Kur bunaret e xhamitë ofshanin…
Dëgjohej zëri i dridhur i nënës
Psherëtima e lehtë e plakut
Mos u besoni,mos u besoni
Ju nuk i njihni,nuk i dini.
Prej dhunës nuk i njohëm
Prej dhunës nuk shihni…
Me dhunë na mësuan për mjekrrat sllave
Dhe dhuna na mësoi t’i njohim.
Amanet për gjeneratat që vijnë
Amanet për fëmijët e fëmijëve tanë
Për nipat e nipave tonë
Amanet…
Këtu u hodh fara e hasmit
Fara e shkjavit fara e sllavit
Këtu thikat nuk kanë dhimbje
Gjaku rrjedh si uji i gurrës
Kufomat nuk numërohen
Ose mendje ne kry ose vdekje
Ose jetë ose vdekje
Ose mençuri e gjkftohtësi
Ose luftë e trimëri.
Ata janë përbetuar
Në netët e zeza
Në skeletin e car Dushanit
Për shqiptarët me brirë të egër
Për kësulëbardhët me bishta
O ne këtu e ata nën ne
O ne këtu e ata nën dhe.
Ata nën ne,nën dhe
Të mbytur,të vdekur
Amen…
Këmbanat e kishave ranë
Priftërinjtë në kishën e Deçanit
Pinin verë prej Suhareke
U betuan para kryqit,u betuan
Për jetë pa ne,për të vdekur ne.
Do ta rindërtojnë Qelekullën e Nishit
Me kafkat e reja për muze evropjan
Për fitime përrallore
Se thikat e përgjakura famën ua shkruajnë.
Tymin e zi shqiptarët ta gëlltitin
Ari i xeherores në gjokset e tyre
Dërrasat për mobilje,sarkofag varri
Zonjushat sirena,vdekje për së gjalli.
U betuan,o fëmijët e mi
O nipa,stërnipa…U betuan
Shtrigat e natës i skuqën sytë
Mjekrrat e fantazmave u zgjatën
Thikat ne brez i ngjeshën
Dhe me gjak fëmije ata u dehën
U dehën në konaqet boshnjake
Në odat fatkeqe të Drenicës
U krqëzuan për trimëri
U betuan për tirani.
Ne i pamë duart e lyera me gjak
Epshin e egër ç’njerëzor
I pamë lotët e fyrjes
Kënaqësinë e madhe për mbizotërim
Me perëndinë në gojë masakrat
Me kryqin në qafë,dhunimin…
…Dhe atje…
Mbas mureve të fëlliqura të Kalemegdanit
Vallëzimet e talljet naive
Bukën e kripën nderë tradhëtie
Buzëqeshjet e vajtimet pa lot
Krenari para botës.
Dhe s’ka fuqi…
Që mendjen t’na e ndërrojë
Se lutjet e priftit janë sharje e fyerje
Miqësia e tyre,vdekje për ne
Dora e zgjatur,robëri e përjetshme.
Ne masakrat i pamë
Varret e stërgjyshërve na thanë
Mësuam për veten tonë
Për armiqtë e zi e të pabesë
Ndaj pa bukë rrijmë,pa ujë…
Bashkë me to Jo
E të vdekur Po.
E jona është e jona
Ta mbajmë në dorë
Rrotën e rëndë e të hekurt
Ta mbajmë me gjak e me jetë…
Se Kosova s’është Sërbi
As e dobët për robëri
Se me shekuj e gatuam
Bukën tonë s’e harruam
Të përbetuar në drejtësi
Për nderë të kombit shqiptarij
Amanet
Fëmijë pas fëmijë.
Vëllim me Poezi „Zgjohu dhimbja ime“
Fjalë Fishtiane
Mos mendoni si pa krye
Por si vehten gjithë me i ndye
Duke bërtit e sha ndër veti
Nuk shuhet dielli as thahet deti
Shkumon për vlla e për mik
Flet e qesh me dreq armik.
Pashi Zotin madhërin e tij
Zemra m’plasi e dhimbje ndij
Në kupë të qiellit u plas gazi
Për at jetim që buza i plasi
Një copë buke e fortë si gurë
Në fyt të hollë i ka furë.
Djersët me hov i lëpini
Për një epsh,Zot nuk njihni
E ke motër,e ke bijë
Ti bablok beqari,e ajo fëmijë
As komb,as gjuhë nuk pranoni
Shtëpi e prind nuk nderoni.
Harruat gjakun që s’është tharë
Harruat nderin,që ua kan marrë
E shujatët zjarrin veç me lot
Ua kallën djepat e mbushur plot
Hasmi që pa mëshirë,kryt na e preu
S’ka vdekur ende,erën na e ndjeu.
Mbysim shoqi shoqin,pa pikë faji
Kënga e shfrenuar,i përngjet një vaji
Kërceni për famë e për pare
Skuqeni si speci tuj qesh me hajgare
Sytë i zgurdhulloni,veç për një peshqesh
Fati i kombit as që ju hyn në vesh.
Mos e shitni kombin veç për një buzqeshje
Nesër vdes si rob,pa pritë e në heshtje
Arma e hasmit,tani është e fshehtë
Edhe thika e përgjakur,mbulohet lehtë
Arma e hasmit,dehja me dhurata
Grihemi mes veti,me thonj e shpata.
Në emër të humanizmit,e shtetit modern
Në emër të faljes e gjakut që u derdh
Për hirë të integrimit e fatit të Europës
Pajtoheni,për një sy t’mirë t’botës
Kështu u përqajnë me një gotë verë
Pastaj prap dhunime,e tu marrin nderë
Pashi shqipen e zezë në mes të flamurit
Mblidhuni kuvendoni si i ka hije burrit
O ju vllezër mosni se ju vret Zoti
A s’kuptoni pse ju do i forti
Se të fortë kemi qenë,kur gjithmonë të bashkuar
Për vehte e më vehte,me nderë kemi jetuar.
Vëllim me Poezi „Arbëra“
Ditari
Të sodita o ditar i im
Të këputa si barin e thatë
O i ngratë,o i nemur
E i ftohtë,si shtrëngatë
Eja faji im
Ke lindur faj
Ke mbetur vaj
Shkrihesh në sy
Digjesh kandil
Përvajshëm,sekret
Pasthirrmë,skelet.
Thuaje shifrën
Të pa skajshmen
Mbijetove në gërmadha
Në tmerre nate
Pa shpresa e fate
Pa dritë,pa flakë
Pa xixa vatre
Të sodis
Të ngushëlloj.
Të pashë në libër
Të pashë
Pas shumë vitesh
Dhe m’u ringjallë
Po i njeti mallë
E m’u kujtua
Po ajo përallë
Sillej vërdallë
Si shtrigë e djallë.
Sa keq medet
Sa shurdhët ka mbet
Zanin s’ta ndjeva
Kur të fundit herë
Në atë Pranverë
Edhe kokën vjerrë
Fytin të shterë.
Të thash më fal
Oj zanë,oj plakë
Të thash mos ik
Se s’të bezdis
Por jam një mik
Mik e shok
Vëlla e dreq
S’të bëra kurrë keq.
Dhe lot të vërshojnë
Kërkojnë atë zë
Ato flokë të motrës
Ato sy gëzimi
Ato qeshje dëfrimi
Të bëra plag në jetë
Të bëra zog me fletë
Kujtoj e shoh
Pasha Zotin të njoh
Pasha ty,prap lotë.
Vëllim me Poezi „Alarm në ndërgjegje“
Alarm në ndërgjegje
Përvjedhesh i hutuar,e më ndjek si i nemitur,rëndon aq me zgjuarsi
S’të bëhet vonë se djersët valë,lagin e hidhërojne erësiren…
Njerzit flejnë bashkë me ndërgjegjen e tyre…
Harojnë që egziston…gjumi është gjysmë vdekje…
Mua me mjaftoi pickimi neveritës i tingullit,por edhe zërin e fjalve fillove
Alarm i ndërgjegjes të gjunjëzohem…
Të betohem…do memorizoj çdo shkronjë mesazhi…
Unë të besoj,të ndjejë hyjnor,ndjejë praninë tënde…më fal!
Se dij si të ndjejnë instiktet pa perceptime…
A nuk mjaftoi vetëgënjeshtra…?
A sje edukatë dhe kuptim i egzistencës…
Shkuan dhe më larg të vetëquajturit…të vetëshpallurit…
Ndërtuan barikadat e hijeve…barikadat e injorancës
Shpalosën dinjitet abstrakt…diverzitet fatal
Përpiluan kontrastin dhe hapën dyert e indiferencës
Nuk pyesin të vetëdijshmit e ngurt…
Zvarritën kufomat dhe shum herë i varrosën
Falsifikuan pasaporta për te verbër
Ata shpikën syzet tredimenzionale
Depërtuan brenda intelektit të paformuar…
Ndërgjegje…ndërgjegje…
Smund të haroj frigën,panikun me flokë të ngritura
Lëkundjet e nuses shtatzënë,pafuqinë femrore
Piskamat e pakontrolluara,që shpesh mbërijnë te ty
Lutjet dhe mërmëritjen…O Zot ndihmo.
Ather përsëri rifilloi dyluftimi shpatë e bardhë me te zezë
Shumë herë fitove,por kurrë nuk triumfove
E zeza ngritej dhe ringjallej,sepse i ka shumë jetë
Ndërgjegje e bardhë,mos u pëgjum,mos u harro…
Ata me vite e vite…
Thithën edhe pikën e fundit të ujit
Përtrypën edhe koren e shtatë,të bukës së gyrbetit
Vajtuan,u ç’jerrën se robër ishin…
Pa vizion,por për popull vdisnin,për flamur e atdhe.
Ngushllime nga të gjitha anët…përlotje naive
Ishin armatosur me shpatat e zeza…askush se dinte
Pendime…pendime…gjunjëzime…
Ndërgjegje e zezë,por u lidhën aleanca
Meditimet u dobsuan…pika e madhe mbeti pa energji
Anarkia u shpallë mbretëreshë pa kurorë
Alarm…alarm..por gjithçka u deh…
E etshme për pasuri ,të etshëm diplomatët e menqur
Pikëllim o pritshmëri e paditur…iku fati,lëvizja nuk ndalon
Dielli vetëm një herë lind për një ditë
Nuk njihen as shokët e një banke shkollore.
E kaluara… duhej ashtu të ishte,ardhmëria eshtë tjetër…
Në mëndje dyluftojnë imagjinatë e realitet
Botë vetëm me diell,e botë vetëm me hënë
Përdridhet shpatë magjike,shkëlqen,qesh e vret
Buzë e mbyllur,pa u hapur gjithçka e ke thënë.
Netë me rënkime,vetmia arenë e hapur
Shfaqet skenë teatri,fillimi po vonon
Të dridh ajo pritje,diçka ka për të ardhur
Për inat të kurreshtjes,një hije sa vjen,shkon.
Parandjenja më ka folur shumë vite më parë
Fshihet enigmë pas qerpikve të syve
Fat e përcaktim Zoti të ka ndarë
Ty e ndërgjegjes,por jo veq ju dyve.
Ndërgjegja qëndron në thellësinë e mendjes
E strukur,e brishtë,e gatshme të shpërthejë
Mbyllur e burgosur në kështjellën e vdekjes
Shtegun
e shpëtimit,me sy kërkon ta gjejë.
Por … pret e gjorë,me vehten flet
Kthen për një çast,kujtimet e zbehura
Plagë të pambyllura,vargje balli kan mbet
Mbështjellin pendimet,dhimbje të fshehura.
…………………………………………………………………..
Duan të të shohin,o Zot i madh,kërkojnë argumente
Mrekulli shejtorësh,mrekulli profetësh
Duan të prekin…kan në dorë gjithçka
Sa keq i varfëri,aktron të pasurin…
Përshëndetje nuk të thojnë,sepse qafa u është ngurosur
Symbyllur ecin edhe netve pa yje
Mjeranët injorantë,janë zbardhur…janë thinjur
Përjetojnë rininë e dytë…adoleshentët pleq!
…Falna o Zot…
Alarm në erësirë…në dritë…Zot i madh
Kokën mos e ul vetëm poshtë,mer mundimin ta ngrejsh lart
Magjepsin qiell dhe yje,pyet vehten si janë krijuar
Sa peshë të rëndë,o Zot i madhërishëm,vetëm ti e bart
Na linde,na mëson që si fëmijë, ekuilibër të drejtpeshuar.
Ai diell,ajo hënë,ato yje të pa fund
I madh univers ,o ju qielle të gjithsisë
Gjithçka udhton,nuk ndalon askund
Një
shkëndij respekti,vetëm njerzisë.
Gjeti erësirën,gjeti të keqen
Nuk egzistonte,asnjë rreze drite
U shfaq nga vehtja,pafundsi në vehte
Të krijojë kohën,shekujt me vite.
Përpak ndaloi,dhuntia e tij
Në tokë deshti,një formë gjallërie
Me vullnetin e pastër,dhe mirësi
Përsosi një vepër,jetë…jetë njerzie.
Dhe brenda në kohë,ishte mëshira
Pamje s’kishte,por i dhuroi
Të mbajë harmoni,të trumfojë e mira
Nga shtat qiej,përkulje kërkoi.
Ai është Zoti i natës,agimi i mëngjesit
Ai është vetmia,vetminë shoqëron
Është uji që shuan,është xixa që ndezi
Ai të vdekurin e ngriti,dhe gjallëroi.
Din e dëgjon,zërin e jetimit
Sheh edhe dorën,kur zgjatet për bukë
Në provë jemi o njerz,njerz të amshimit
Një
ditë kjo botë,do të mer fund.
Me engjuj të bardhë,jemi te rrethuar
O njerz,bëni sjellje të përkujdesur
Mos kërkoni, me dije as me sy për ti shikuar
As me forcë iluzioni,e dorë për ti prekur.
Alarmi i ndërgjegjes së urtë,për të menduar thellë
Ndërgjegja e alarmit të shkurt dhe për një moment
Nga shikojnë sytë,ka rritur e ka mbjellë
Ai është Ai,fal e mëson,egzistenca e tij argument.
Parandjenja,përsëri tingull
Më shponte majë e mprehtë ,gjoks e tru
Ulur në at turmë,një trup më rrin si murë
Zë i hollë fëmije,flokë të gjata gru
Ky tingull që s’mu nda,se kuptova kurrë.
Ku e hidhja këmbën,gjurmët e njejta
Me at mprehtësi,haresën ma coptoi
Sa larg i qëndrova,por pa fjalë mbeta
Në vendlindje më erdhi,këngë më këndoi.
Kendoi Arbërinë,besën e trimërinë
Gjakut të derdhur,hënës së përgjakur
Thumba të mprehtë për dashurinë
Pa
dashur aq thellë janë futur.
Gërsheta lëshuar e plis të bardhë
Shfaqej pa hapur sytë përgjumshi
Buzëkuqi mbeti shenjë në ballë
Gremina e humnera ai tingull mbushi.
Pergamant me vargje,la të hapur
Shkronjat flakë,me afsh u shuan
Sa puthje largsie,për njerz ka falur
Edhe kur burg robërie i premtuan.
Heshtje vitesh,fillova të haroj
Mërgim i ftohtë,i zhytur i baltosur
Pikë djerse nga lodhja,fuqia më lëshoi
Tingulli u dëgjua,por i inatosur.
Nëse mallkimin e ke vulë fati
Unë pa dashur,hyra në gjak të huaj
Falje t’kërkoj dhe dorën ta zgjati
Vegim do shfaqem,mendo për mua.
Vegimin e ftoi nata…
Endacak virtual,i shkëputur nga rrethi
Ushqej dhe kërkoj të panjohurën…
Muzika dhe ritmi,ndezin të harroj moshën
I
këputur lexoja…shkrime në vargje pakuptim!
Pasthirrma nate,të qeshura pa turp
Tingull i ndëgjegjes,ndjeja praninë tënde
Ndjeja përcjelljen e hapave të hapsirës
Sdoja të besoj,se Ti ishe…!
Vetëm zemra i një nëne,rreh kur qan fëmija
Vetëm syri i një femre,njeh burrin e maskuar
Një grua nuhat lehtë,kur thërret dashuria
Jeta kërkon jetën,në botën e trazuar!
…………………………………………………………………….
Mbi supe qëndronte,dilemë dhe dyshim i lehtë
Biseda e pyetje…tema të shthurura lakuriq
Gënjeshtra të pagëzuara…zbavitje me lodhje
Mjaft thoja…mbyllje ne vetmi…!
Një lutje largësie…emigrant Amerike
Shfaqi dëshirë,shoqeri të më bëje..shok dua të të kem
Pyeste sa e njoh Ohrin…për të gjallët,të vdekurit
S’më kujtohej mbiemër,i një të ndjeri…!
Alarm…në ndërgjegje…Tingulli papritur foli
Unë e njoh…Unë e di…
Dorën time se njihja…vehten nga kurreshtja
Ika nga çudia,nga heshtja…nga heshtja!
Vazhdonte ajo bisedë me kode…me shifra
Lutja për scenografi…lutje pa logjikë
Gjelozi miqsore…fliste me fjalor mprehtsie
Fliste…zonjushë e rëndë nga Nju Jorku!
Tingull pa asnjë fjalë,në jetë s’kisha parë
Kush je e pyeta…modesti e mjegulluar
Dje ishe një gjarpër,sonte një drenushë
Sonte…mu shfaq…ashtu si atëher…ndërgjegja ime!
Si atëher kur shihja një fëmijë…dhe një ngjyrë buzëkuqi
Si atëher kur me krenari,uli kokat albanofobe
Si atëher kur i përshkruan,prapsinë time
Nisi lojë e fshehtë Tingulli e vargu!
Parandjenjë e vulosur ndër vite,pse shqetson
O Zot bëje mirë,harrojmë të adhurojmë
I nemitur,i përkulur,hëngra syfyrin e parë!
Unë jam e vërteta,unë jam pafajsia…
Një natë e premtuar,do jetë natë e jonë
Veshur kuq e zi,flamur do valojë…
Su besoja muajve,as Vjeshtës,as Dhjetorit,as Janarit!
Shkurt i pavarsisë…Shkurt i Kosovës…
Liri e shumëpritur një javë është diferenca
Tingull feste…thërriste pa rreshtur…herë në vaj,herë s’kuptoja
Rrugëtimi në borë,e dija se afron!
Ushtima e avionit,frigë ankth pritje…Kosovën e kujtoja!
Flamuri kuq e zi priste…të shpalosë gjithçka
Ulur e shashtisur…Ndërgjegja
Më është përbetuar njëmij herë,hapat mi paska dëgjuar!
Mjer gyrbetçari…pa adresë,por me shtëpi…
Gjithçka ishte ngjyrosur kuq,shqiponja dykrenare mungonte
Pas një jave do fluturonte…
Zvarritej edhe koferi,atje ku rrokullisen fatet
Endërra me zgjëndrrën,irealja me realen…
Drithërimë e mos besim…kërkonin pëshpëritjet
Më kujtohet nata kur meditoja shkretirën..
Shëndrohej në fatamorganë…ndërgjegja
I premtova legjendën,epokat,projektet…
Por i premtova se s’do pësëris,pikat që shpërthejnë nga sytë!
………………………………………
Ti më thua,të duroj,e pastaj prap pendohesh
Gotën tënde e cakrroj…
Me një shkronjë të mos hidhrohesh!
Ti me thua eja shpejt,largësia të harron
Herë ma fal,e herë s’ma fal
Syrin tënd ,që fort më shpon!
…………………………………………..
Mendoja abstraktja deformon edhe ngjyrat
Gjelbërim në dy oaza,lëviznin bebzat
S’dija cka shikonin,kur gishti yt të verbonte
Ndërgjegje me qeshje magjike…turp i penduar!
………………………………………………
Unë jam thellë në Oqean,ti përmend fjalën breg
E dij mirë,në heshtje fshan
Dhe kjo heshtje,sa më prek!
Ne na gjetën,fjalë të fshehta,pa hiri të bisedojmë
Shpresat tona,pak të zbehta
Herë ngacmojnë,herë dashurojnë
Ndërgjegja ime,mos u mundo të ngadhnjesh të vërtetën
Mos pij verë,e mos gabo
Emrin tim,me emër tjetër!
Shkrova vargjet e jetës sime,ky tingull më zgjat vitet
Përsëri ai shpalos kujtime
Bëhet idol,krijon hite…
Në momente lehtë shkrihesh,në momente ngazëllohesh
Por shum shpejt,nga zjarri digjesh
E nuk do,të përvëlohesh!
Erdhe zonjë vegimi,baladë për mua,baladë për vedi
Tregoma të lutem,amëshimin
Dhe ç’ka ne zemër,brenda poeti!
…………………………………………………
Ndërgjegje, etikë,atdhetarie,dashurie,miqësie
Alarmi zgjon…do zgjojë…Ty dhe mua
Ku mbeti fjala e dhënë,zjarri i pashuar
Ata ku shkuan…engjujt,ku ikën?…
Një natë varri na pret,atëher ti do flasësh për ne
Për të gjithë…edhe për Ty…edhe për Mua..
Unë të fala sa të njoha,para kohe,Parandjenjë
Do na gjurmojnë,do na njohin identitetin!
S’do fshihet koncepti,as vepra,as puna
Alarm në ndëgjegjen tonë do mbesë…
Ne do jemi larg,apo të harruar nga friga nga jeta.
Dy lutje në fund ndërgjegje…
Përveq luleve të premtuara mbi varre
Përveq faljes…
Mos u pendo…dhe mos qajë
Pikat e l…rrjedhin të jam betuar sdo i përmendi kurrë.
A l a r m…